Over deze post
Ik ben even voor deze blog post gaan zitten om een aantal vragen, gesteld aan mensen die FIRE zijn, over angst, verveling en zingeving te beantwoorden vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring. Voor velen wellicht teveel tekst en te weinig nieuws, sla deze post svp direct over. Voor sommigen hoop ik inspirerend.
Achtergrond
Mijn vrouw (43) en ik (47) wonen in Goa, in India, een zogenoemd Low Cost Of Living land. Wij zijn FIRE, we werken al een jaar of zes niet, hebben 3,5 jaar gereisd en wonen nu dus al meer dan 2 jaar in Goa.
Je kunt meer lezen over hoe wij tot hier zijn gekomen (Mijn verhaal) op: https://fymfire.com/mijnverhaal/
Je kunt een video (Interview WNL Stand van Nederland) bekijken via: https://fymfire.com/interview-merijn-heijnen-over-vroegpensioen-en-fire/
Een podcast (Wat is er mis met Podcast – Mischa German) beluisteren via: https://fymfire.com/blog/wat-is-er-mis-met-fire-podcast/
Durven kiezen
Ik herken de uitspraken ‘we durven niet’ en ‘angst voor verveling’ wel, ikzelf heb hier echter niet zoveel last van. Angst en onzekerheid zitten wellicht minder hardwired in mijn persoontje. Het leuke voor het beantwoorden van dit soort vragen is dat dit bij mijn vrouw totaal anders is. En het resultaat hoe wij nu leven en hoe wij hiernaartoe hebben gewerkt is een gezamenlijke inspanning.
We werken op dit moment (M47 en V43) al een jaar of 6 niet voor een inkomen, we hebben veel gereisd en wonen nu op een prachtig plekje, in een relatief simpel maar comfortabel appartement, met zwembad, in een low cost of living land (India), waar anderen op vakantie komen en wij leven. We vervelen ons niet, ook niet toen we eigenlijk helemaal niets deden.
Angst voor verveling is interessant. Ik ben erachter gekomen dat iemand zoals ikzelf, die altijd bezig is, altijd ideeën heeft, zich nooit verveeld en voor wie een dag nooit genoeg uren heeft, zich ook niet zal vervelen als je stopt met werken voor inkomen. Financiële onafhankelijkheid en over onbeperkt vrij te besteden tijd beschikken, hebben bij mij tot veel leuke en zinvolle dingen geleid.
Het feit dat ik er simpelweg niet voor betaald hoef te worden, betekent vooral dat ik leuke en zinnige dingen doe voor mensen en organisatie(tjes) die hier geen geld voor hebben. Op kleine schaal coach ik lokaal een paar jonge starters. Ik ontvang hier geheel geen vergoeding voor.
Op wat grotere schaal ben ik sinds een paar maanden betrokken bij een organisatie (Women on Wings ) die zich inzet om 1 miljoen banen te creëren voor vrouwen op het platteland van India. Ik krijg hiervoor een geringe vergoeding die per maand minder is dan ik in NL per dag omzette. En dat maakt dus helemaal niets uit. Ik krijg er ontzettend veel voldoening uit, ik zit vol energie om me in te zetten en mijn skills en kennis te gebruiken voor en met mensen die anders nooit toegang zouden hebben tot dergelijk human capital.
Ratio en emotie
De beslissingen die wij hebben genomen zijn altijd het resultaat geweest van het balanceren van twee verschillende perspectieven vanuit twee totaal verschillende persoonlijkheden. Bekijk eens voor je eigen situatie of dat ook geldt.
Ten eerste is mijn vrouw veel meer van de emotie en ikzelf veel meer van de ratio. Het is voor ons essentieel dat we elkaar kunnen vinden. Hoe zit dat bij jou? Hoe zijn jullie gekomen tot de aankoop van jullie huis of een andere ‘grote beslissing’? Wie heeft wie ergens van moeten overtuigen? Wat voor argumenten gebruiken jullie in de gesprekken die jullie hebben? Zijn jullie je ervan bewust dat bijvoorbeeld de één op emotie zit en de ander op ratio? Voor ons was het belangrijk in te zien dat je eerst moet begrijpen en dan pas begrepen kan worden (komt van Covey).
Wij besloten gezamenlijk meerdere keren banen op te zeggen, of bijvoorbeeld internationaal te verhuizen, omdat we elke keer weer voor onszelf kozen en voldoende FYM (Fuck You Money) hadden om keuzes te maken. De periodes dat wij allebei of één van ons niet werkten, hadden we geen inkomen, ook geen WW of bijstand.
Wij besloten gezamenlijk te verhuizen van NL naar UK, nadat we kort alles afwogen en afscheid namen van onze veilige comfortzone in NL. We hebben een paar jaar later alles opgezegd om te gaan reizen, en zagen in dat we in low-COL landen met het geld dat wij maandelijks kunnen onttrekken, eenvoudig en comfortabel kunnen leven. We hebben na 3,5 reizen een plek gezocht waar wij langdurig willen wonen dat aan allerlei criteria voldoet (lekker weer, goedkoop, comfortabel, dichtbij strand, met locals kunnen communiceren in een taal die wij begrijpen, goed en gezond eten, gezonde omgeving, etc.). Hier speelden zowel rationele als emotionele afwegingen een rol.
Reële en irreële angsten/onzekerheden
Ten tweede hebben we altijd geprobeerd in te schatten wat reële angsten zijn en wat irreële angsten. Met name ‘alle’ angsten die gaan over wat ik noem schijnzekerheden hebben wij met elkaar besproken. Dit is waarschijnlijk iets waar iedereen wel last van heeft. Het hier samen over hebben geeft inzicht. Veel mensen in NL leven, bewust of onbewust, relatief comfortabel en met name veilig binnen hun eigen comfortzone, hoe die er ook uitziet. Voor de meeste mensen geldt echter ’the magic happens out there’ en dit is iets wat niet iedereen direct zal onderkennen of inzien.
Baanzekerheid? Inkomenzekerheid? Gezondheidzekerheid? Pensioenzekerheid? AOWzekerheid? Ziektekostenverzekeringzekerheid? Als je denkt dat dit zekerheden zijn én je denkt dat dit echt belangrijk voor je is, dan zul je niet makkelijk ‘het roer omgooien’.
Wijzelf hebben stukje bij beetje al die schijnzekerheden ‘opgezegd’. Ik heb halverwege mijn carrière mijn baan opgezegd om voor mezelf te beginnen. Ik heb de absolute bodem bereikt qua financiën, dit was overigens best leerzaam, en het werd uiteindelijk geweldig leuk en op de langere termijn leverde het me veel op. Ik heb mezelf een jaar uitgeschreven uit de gezondheidszorg van NL en meer dan een jaar rondgereisd. Ik ben in landen in een zorgsysteem terecht gekomen waar ik niet eens mocht betalen, of ik ben in privé ziekenhuizen behandeld en heb daarvoor gewoon met mijn pinpas een bedrag betaald waar ik in NL niet eens de maandelijkse zorgbijdrage van kan betalen. Ik ben me er meer en meer van bewust geworden dat ikzelf voor pensioen zal moeten zorgen en dat mijn AOW sowieso ieder jaar minder wordt, ongeacht politiek en veranderende regelgeving.
Wij hebben met elkaar besproken wat voor ons echt belangrijk is, en dat is hartstikke lastig. Iedere keer kwam er uit dat leuke en nuttige dingen doen belangrijk voor ons is, maar dat het hiervoor niet nodig is een baan te hebben. Die ‘baan’, zelfs als zelfstandige, is er toch eigenlijk voor het inkomen. Zolang je dat nodig hebt, lijk je geen keuze te hebben. Zodra je je realiseert dat je geen inkomen nodig hebt om in je kosten van levensonderhoud te voorzien, kun je je eigen baan creëren, zul je opportunities tegenkomen die je voorheen niet zag. Dit is geen ‘secret’ zweverig iets, dit is gewoon omdat je nog nooit heb gekeken wat je allemaal kunt doen als je er geen geld voor hoeft te vragen.
Ik heb tijdens de eerste lange lockdown hier in Goa een boek geschreven over FYM en FIRE. Ik wilde mijn ideeën en gedachten delen. Dit had ik nooit kunnen doen als ik geld nodig zou hebben voor mijn kosten van levensonderhoud. Ik heb het zelf uitgegeven en hiervan geleerd en genoten. Nadat ik het boek had geschreven, werd er ruchtbaarheid aan gegeven in media en kwam de opportunity voor Women on Wings op mijn pad waar ik nu superblij mee ben, niet voor het geld, maar omdat ik echt alles wat ik ooit geleerd heb en leuk heb gevonden aan mijn werk parttime kan inzetten voor organisaties en mensen die dit niet kunnen betalen en waarmee ik de meest purposeful doelen na kan streven.
Voor de duidelijkheid: dit had ik allemaal nooit kunnen doen als ik nog een baan had gehad en/of als ik een volledig inkomen nodig had gehad en als ik niet de volledige vrijheid had gehad om mijn eigen keuzes te maken.
Wij hebben geen kinderen, ook dit is een gezamenlijke beslissing geweest, waar zowel emotionele als rationele afwegingen een rol spelen. Maar ik ben ervan overtuigd, door de families die we hebben ontmoet tijdens onze reizen of de expat families die hier in Goa wonen en hun kinderen geweldige opleiding en levenservaring geven, dat je ook met (jonge) kinderen je eigen richting kunt bepalen.
Je kunt alle schijnzekerheden die je nu beperken in je keuzevrijheid onder de loep nemen en óf gewoon afscheid nemen van de behoefte aan die zekerheid óf er een praktische oplossing/invulling voor verzinnen. Je kunt als je financieel onafhankelijk bent bijsturen, flexibel zijn, het avontuur opzoeken, uitproberen hoe het bevalt, je ideeën gaandeweg aanpassen.
De angst voor misgelopen inkomsten vind ik een begrijpbare, maar ook irreële angst. Je kunt een prima inschatting maken van wat je nodig hebt, inclusief buffers en worst-case-scenarios. Het is vervolgens veel prettiger kiezen voor een leven dat makkelijker en leuker is dan mogelijke worst-case scenarios, zo lang als het duurt. Mocht in mijn leven alles opeens verkeerd gaan, bijvoorbeeld problemen met mijn gezondheid tijdens een marktcrash, dan heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd dan me zorgen te maken over voldoende geld voor niet-esssentiele zaken.
Angst voor isolement wordt genoemd, en ook die begrijp ik, en ook die zul je moeten bekijken hoe reëel of irreëel dat nou eigenlijk is. Het is zeker een feit dat onze oude sociale omgeving kleiner is geworden, sommige mensen vallen gewoon buiten de cirkel waar we tijd en aandacht aan kunnen besteden of we krijgen er geen energie meer van, of we hebben er geen interesse meer. Het is echter ook zeker dat we met bepaalde mensen juist meer raakvlakken krijgen en bovendien dat we veel meer, heel andere, zeer interessante mensen ontmoeten juist door de keuzes die we maken. En dat we die mensen, inclusief hun ideeën en ervaringen, nooit hadden ontmoet als we in NL ons leventje, met baan, in onze bubbel en binnen onze comfortzone hadden voortgezet.
En niet onbelangrijk: het is erg prettig om te merken dat echte vrienden en familie er gewoon altijd zullen zijn.
